Znajduje nowe sposoby na zarobek, a jego prężne działania prowadzą do celu. Wokulski posiada w sobie cechy pozytywisty. Działa, nie czeka, lecz prężnie dąży do swojego celu. Potrafi racjonalnie osądzić wiele sytuacji. Wokulski przedstawiony jest jako osoba, która nie boi się ryzyka. Posiada prawdziwy zmysł kupiecki oraz wytrwałość. Romantyk w kapeluszu pozytywisty. Stanisław Wokulski jest niezwykle barwną postacią. Ma bardzo skomplikowaną osobowość, wśród ludzi budzi skrajne emocje. Główny bohater "Lalki" łączy w sobie cechy zarówno romantyka, jak i pozytywisty. Jako romantyka Wokulskiego charakteryzuje przede wszystkim nieszczęśliwa miłość do Izabeli Zagadkowe zniknięcie bohatera to też cecha biografii romantyka, samobójstwo z miłości również. Ale już podjęcie pracy naukowej byłoby cechą pozytywisty. Podsumowując: Wokulski jest osobowością na styku dwóch światów, posiada „stare” cechy bohatera romantycznego i „nowe” pozytywisty. Można usłyszeć o nim, że Jej główny bohater – kupiec Stanisław Wokulski – to człowiek, którego osobowość kształtowała się w dobie romantyzmu, ale dorosłe życie upływało w czasach pozytywizmu. Epoki te były tak skrajnie różne, że trudno sobie wyobrazić, iż w jednym bohaterze mogą skupić się cechy zarówno romantyka, jak i pozytywisty. III. Stanisław Wokulski jako postać tragiczna. 1. Losy i kariera Stanisława Wokulskiego . 2. Awans społeczny bohatera . 3. Cechy romantyka i pozytywisty . 4. Przyczyny tragizmu Wokulskiego – zagadkowe zniknięcie bohatera . 5. Ocena postaci przez Bolesława Prusa i współczesnych . Na pozyskania względów pięknej panny wydaje ogromne sumy na cele charytatywne, kupuje konia, kamienicę Łęckich, w końcu pozbywa się sklepu. Wokulski był typem romantyka zakochany bez pamięci w Izabeli nie zauważył, że jest ona materialistką i chce się dobrze ustawić w życiu. Nie wytrzymał tego psychicznie i próbował się zabić. . Stanisław Wokulski żył na przełomie epok romantyzmu i pozytywizmu. Łączy w sobie cechy tych dwóch różniących się od siebie okresów. Z romantyzmem łączy go głównie kierowanie się w życiu uczuciami. Z drugiej strony zna się na interesach, bliska mu jest również współczesna nauka. W młodości Wokulski pełen był ideałów. Wcześnie podjął pracę w winiarni u Hopfera, by zarabiać na swój byt. Równocześnie podjął naukę w Szkole Przygotowawczej, a następnie, pracując już w sklepie Minclów, zdał egzaminy do Szkoły Głównej. Uczył się nocami, dawał także korepetycje. Naukę przerwał romantyczny zryw niepodległościowy. Stanisław związał się z ruchem konspiracyjnym, a następnie wziął udział w powstaniu styczniowym. W konsekwencji został zesłany na Syberię, gdzie spędził dwa lata. Główny bohater „Lalki” był kupcem galanteryjnym. Po żonie odziedziczył sklep i dzięki swoim kontaktom zwiększył jego obroty. Wzbogacił się również prowadząc interesy na wojnie rosyjsko-tureckiej. Nie bał się ryzykować swoim majątkiem a nawet życiem. Po powrocie otworzył nowy sklep został także prezesem spółki do handlu ze Wschodem, w której skład weszło wielu arystokratów. Swój zmysł biznesowy wykorzystał w Paryżu, gdzie współpracował z Rosjaninem Suzinem. Dorobił się znacznego majątku. Motywacja do pomnażania majątku miała jednak romantyczne podstawy. Gdy Wokulski zakochał się od pierwszego wejrzenia w Izabeli Łęckiej zrozumiał, że jako kupiec nie będzie mógł się z nią związać. Postanowił dorobić się i dzięki temu wejść w kręgi zubożałej arystokracji. Dla Izabeli gotów był na wszystko, a kobieta perfidnie to wykorzystywała. Jak na romantyka przystało, idealizował jej wizerunek. Dla niej był gotów pojedynkować się z narażeniem życia. Wokulski patrząc na nędzarzy na Powiślu krytykował taki stan rzeczy. Chętnie udzielał się jako filantrop ofiarowując liczne datki m. in. Na ochronkę dla sierot. Wspierał działania hrabiny Karolowej i prezesowej Zasławskiej. Pomógł także „kobiecie upadłej” Mariannie, która zmieniła diametralnie swoje życie. Zaproponował pracę furmanowi Wysockiemu, a także uzdolnionemu kamieniarzowi Węgiełkowi. Jako pozytywistę Wokulskiego fascynowały współczesne odkrycia naukowe i wynalazki. Latał m. in. Balonem. W Paryżu poznał profesora Geista, który opracował formułę metalu lżejszego od powietrza. Całe życie garnął się do wiedzy, a proces nauki zawsze stanowił dla niego ucieczkę od trudnej rzeczywistości. Był też zwolennikiem postępu w imię dobra ludzi. Mimo że Wokulski miał przyjaciół, takich jak Rzecki czy doktor Szuman zawsze był sam. Jego postępowania nikt do końca nie mógł zrozumieć. Czuł się wyobcowany i samotny. Był nadwrażliwy, targały nim silne emocje. Często w życiu miał wątpliwości i zastanawiał się nad właściwym wyborem życiowej drogi. Popadał w stany apatii i melancholii. O romantycznym usposobieniu świadczy także podjęta przez niego samobójcza próba po tym, jak dowiedział się, co tak naprawdę czuje do niego wybranka. W życiu Wokulskiego postawy romantyka i pozytywisty często się krzyżowały. Bohater czuł się rozdarty między nimi. To dlatego możemy o nim mówić, jako o człowieku z przełomu epok. Epoka romantyzmu to nowy kierunek literacki, który rozwinął się na zachodzie Europy, Niemczech, Anglii i we Francji. Zasadniczo różni się on od poprzedniej czyli oświecenia. Na ziemiach polskich rozwinął się w latach się że Mickiewicz wprowadził te kierunek, toe wiadomości były wzmianką epoki romantyzmu. -Wokulski ma cechy romantyka i pozytywisty, jako romantyk jest patriotą i przeżywa nieszczęśliwą miłość, podobnie jak żyjący w tamtej epoce z zaznaczeniem, że Wokulski przeżywa nieszczęśliwą miłość do kobiety, a Mickiewicz do ojczyzny. Ewcia58 Expert Odpowiedzi: 3126 0 people got help Stanisław Wokulski jest głównym bohaterem powieści pt. „Lalka” Bolesława Prusa. Jest to człowiek epoki przejściowej, łączący w sobie typowe cechy dla romantyka i pozytywisty. Wokulski jest przedstawicielem bogatego mieszczaństwa. Z miłości do arystokratki wyjechał, aby pomnożyć swój majątek. Praca dla bohatera jest podstawową wartością. Chętnie pomaga ubogim ( praca w podstaw), zakłada spółkę do handlu ze Wschodem (praca organiczna). Fascynuje go nauka, to właśnie dla niej poświęcił lata swojej młodości. Zdobywanie wiedzy motywuje go do artykuł aby odblokować treśćStanisław Wokulski jest głównym bohaterem powieści pt. „Lalka” Bolesława Prusa. Jest to człowiek epoki przejściowej, łączący w sobie typowe cechy dla romantyka i pozytywisty. Wokulski jest przedstawicielem bogatego mieszczaństwa. Z miłości do arystokratki wyjechał, aby pomnożyć swój majątek. Praca dla bohatera jest podstawową wartością. Chętnie pomaga ubogim ( praca w podstaw), zakłada spółkę do handlu ze Wschodem (praca organiczna). Fascynuje go nauka, to właśnie dla niej poświęcił lata swojej młodości. Zdobywanie wiedzy motywuje go do pracy. Stanisław to jednak człowiek żyjący uczuciami poprzedniej epoki. Przeżył nieszczęśliwą miłość, której powodem było wewnętrzne rozdarcie i skłonność do depresji. Czytając poezje Mickiewicza rozpoznaje uczucie, które nigdy nie znajdzie spełnienia, gdyż pokochał „ pannę wysokiego urodzenia”. Jego kochanka wymaga od niego szlacheckiego pochodzenia, co było sprzeczne z pozycją Wokulskiego. Wokulski wychowywał się na lekturach Mickiewicza. Można je nazwać tak zwanymi „ książkami zbójeckimi”, które ukształtowały w bohaterze ideał kobiety. Takiego idealnego wzorca kochanki poszukiwał i uznał, że Izabela Łęcka może spełniać owe wymagania. Jednak rzeczywistość była inna. Łęcka okazała się pustą, pozbawioną uczuć kobietą, niezasługującą na miłość Wokulskiego. Ale Stanisław poprzez postawę romantyka tego nie zauważył. Dzieła Mickiewicza stały się przyczyną konfliktów Wokulskiego z samym sobą, klęski, a nawet upadku, czego skutkiem była próba popełnienia samobójstwa. Patriotyzm także przyczynił się w jakiejś mierze do porażki bohatera. Udział w powstaniu styczniowym jest symbolem bezgranicznego poświęcenia się ojczyźnie. Miłość tą odczytuje również w poezji Mickiewicza: „tyś oddał narodowi, coś miał najlepszego”. Naród jest uznany przez Wokulskiego za przyczynę porażki „to oni są wini twoim, moim i naszym nieszczęściom”. Myślę, ze Wokulski przegrał swoje życie jako romantyk i jako pozytywista. Jako romantyczny kochanek poświęcił wszystko dla kobiety, którą czynił sensem i celem swojego życia. Kochał kobietę, która była dla niego bóstwem, nigdy jednak nie doczekał się odwzajemnienia uczuć. Wychowany na romantycznej poezji Mickiewicza, zakochany w jednej kobiecie, nie potrafił już odnaleźć innej miłości. Natomiast jako pozytywista był przekonany, ze pracą i wiedzą zmieni swoją pozycję w społeczeństwie, wstąpi do świata salonów i będzie żył jak arystokracja. Jednak było to niemożliwe. Stanisław Wokulski jest głównym bohaterem powieści, postacią najlepiej zarysowaną i opisaną. Jego historii nie poznajemy chronologicznie, ale fragmentami, wiele jest w niej niedomówień, nie znamy końca jego losów. Urodził się najprawdopodobniej w zubożałej rodzinie szlacheckiej. W młodości pracował jako subiekt w sklepie u Hopfera. W pewnym momencie postanowił zacząć się kształcić, wstąpił do Szkoły Przygotowawczej, a następnie do Szkoły Głównej. Był w swoim pragnieniu wiedzy wytrwały, w dzień pracował w sklepie i restauracji, a w nocy uczył się. Później musiał przerwać naukę i wziął udział w Powstaniu Styczniowym, co było wyrazem jego poddania się gorączce patriotycznej tamtego okresu. Po klęsce powstania zesłany do Irkucka tam kontynuował kształcenie. Gdy wrócił do Polski, z nędzy ożenił się ze starszą od siebie Małgorzatą Pfeifer, wdową po Janie Miclu i prowadził sklep. Po jakimś czasie jego żona zmarła, a on odziedziczył po Minclach pokaźny majątek. Gdy pewnego dnia zauważył w teatrze Izabelę, zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia i od tamtego czasu jego życie się zmieniło. Wyjechał do Bułgarii, aby zdobyć majątek na wojnie – dla niej. Postanowił wkraść się w łaski arystokracji, a zwłaszcza Łęckiego – dla ukochanej. Dla niej znosił upokorzenia, był przez nią raz traktowany przychylnie, a raz odpychany. Zakochany w Izabeli, cały czas interesował się naukami przyrodniczymi, imponował mu Ochocki, który chciał poświecić się cały nauce oraz Geist – profesor, który próbował wynaleźć metal lżejszy od powietrza. Wokulski był dobrym handlowcem i gospodarzem, potrafił podchodzić do życia racjonalnie, miał projekty przebudowy Powiśla, organizował spółkę do handlu ze wschodem. Jednak miłość do Izabeli sprawiała, że zachowywał się w sposób nieracjonalny – zaryzykował utratę majątku handlując na wojnie, był na każde skinienie panny, przepłacił za kamienicę Łęckich, aby pomóc im w wydźwignięciu się z bankructwa. Szuman tak mówił o Wokulskim: „Stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed roku sześćdziesiątego i pozytywista z siedmdziesiątego” I rzeczywiście, w jego postaci możemy znaleźć zarówno cechy, romantyczne, jak i pozytywistyczne. Podstawową cechą romantyczną jest miłość, miłość szalona, maniakalna, taka, dla której Wokulski jest gotowy zrobić wszystko. Do innych należą: udział w zrywie narodowym oraz niepewność jego dalszych losów. Z kolei nie można nie zauważyć pozytywistycznych cech osobowości bohatera. Jest to przede wszystkim jego „przygoda” z nauką – studia (nie zgłębia tam filozofii czy literatury, ale przedmioty ścisłe) oraz działalność naukowa. Poza miłością do Izabeli okazuje się Wokulski kierować rozumem i postępuje racjonalnie. Wrodzona pracowitość, ambicja i stawianie sobie wysokich celów sprawiają, że przy odrobinie szczęścia udaje mu się w ciągu roku potroić majątek. Jest doskonałym kapitalistą – świetnie odnajduje się na rynku i potrafi odpowiednio inwestować. W interesach kieruje się rozumem i doświadczeniem, nie zważając na konwenanse – np. współpracuje z Suzinem, choć jest to negatywnie postrzegane w środowisku warszawskim.

wokulski cechy romantyka i pozytywisty